Geslacht:
vrouw
Naam:
Nellie Alice Hogenbirk
Echtgenote van:
Gerrit Vlasma
Geboortedatum:
15-06-1938
Geboorteplaats:
Hilversum
Overlijdensdatum:
26-03-2018
Overlijdensplaats:
Schiermonnikoog
Type:
Graf
Grafrij:
36
Grafnummer:
16

Nellie Alice Hogenbirk

Nellie Alice Vlasma-Hogenbirk (1938-2018)
Een ondernemende, sterke en reislustige vrouw

Bron: Jaarboek ’t Heer en Heer 2018

Op 5 juni 1938 is het dubbelfeest in een eengezinswoning in Hilversum-Noord. De man in huis viert met zijn vrouw en zoontje van 3 zijn 32everjaardag, en als kroon op het feest wordt ’s avonds een dochter geboren. Haar ouders zijn Pieter Nicolaas Hogenbirk (1906-1997) en Alice Lilian Brummelkamp (1907-1976). Ze krijgen in totaal vier kinderen. Hun oudste zoon Gerard komt in 1935. Daarna komt Els(je) ‒ zo heet het meisje dat die zondagavond wordt geboren.

Wanneer Els ongeveer 1 jaar oud is, verhuist het gezin naar een woning boven de Bondsspaarbank, waar vader boekhouder is. Later zou hij er adjunct-directeur worden. Hier krijgt Els er nog twee broertjes bij: Harry in 1943 en Nico in 1947.

In haar geboortejaar draait de oorlogsindustrie in Europa op volle toeren. Met de dag lijkt de situatie nijpender te worden. Discriminatie van bevolkingsgroepen is aan de orde van de dag, met in Duitsland als voorlopig dieptepunt de beruchte Kristallnacht. In de loop van 1939 volgt in ons land een algehele mobilisatie van mannen tot 40 jaar. Ondanks hevig verzet hier en daar wordt ons land op 10 mei 1940 door Duitse troepen onder de voet gelopen. Vijf lange bezettingsjaren volgen, met grote gevolgen voor het gezin waarin Els opgroeit: moeder die eropuit trekt op een fiets met massieve banden om nog wat eten voor het gezin bij elkaar te scharrelen, verplichte verduistering na zonsondergang, nooit meer alleen buiten spelen, enkele keren van (kleuter-)school veranderen omdat de bezetter gebouwen vordert, en permanent de dreiging van razzia’s. Vader duikt onder omdat hij aan de ondergrondse bankgegevens doorspeelt van mensen die met de bezetter samenwerken en met vervalste identiteitspapieren rondlopen. Geen speelkameraadjes; radio is taboe.

Els is 7 jaar als de bevrijding komt. Ook in het eigen gezin brengt dat grote veranderingen teweeg: spoedig is er weer voldoende eten, het leven wordt opener en makkelijker, broertje Nico komt en het gezin gaat op vakantie. Els gaat naar een andere lagere school en daarna naar de mulo, wordt lid van turnvereniging Odilo enkrijgt veel vriendinnen.

Na de mulo volgt Els de opleiding kinderverzorgster. Ze krijgt een stageplaats bij Elim en zo belandt ze eind jaren vijftig op Schiermonnikoog. Ze verblijft er twee jaar en vertrekt dan naar Den Haag, waar ze haar diploma verpleegkundige met kinderaantekening haalt.

Tijdens een vakantie op het eiland in 1963 ontmoet ze Gerrit Vlasma[1]en een jaartje later heeft de trouwpartij plaats. Enkele jaren wonen ze in het witte huisje, in de polder. Daar wordt in 1965 hun dochter Alice geboren. In 1967 volgt de verhuizing naar de Langestreek. Zoon Henri komt in 1969. Ondanks de gezinsuitbreiding werkt Els gewoon door als wijkverpleegkundige bij het Groene Kruis. Daarnaast verhuren Els en Gerrit zomers kamers in hun eigen huis en beschikken ze achter hun huis over een kampeerboerderij. In het voorjaar van 1971 maakt de tweeling Reinharda en Richard het gezin compleet.

In 1978 begint Gerrit met een eigen installatiebedrijf. Dit betekent ook voor Els een nieuwe uitdaging. Naast gezin en huishouding neemt ze de honneurs waar in de zaak als Gerrit aan de wal is om zijn vereiste papieren te halen, en ze brengt ook heel wat avonden door op het kantoortje om de bedrijfsadministratie op orde te houden.

In 1993 komt hun oudste zoon Henri in het bedrijf en verhuizen Els en Gerrit naar de Reddingsweg. In 1998 neemt Henri, samen met zijn vrouw Rennie, het bedrijf over van Gerrit, die zo nodig als achterwacht fungeert.

Daarmee begint voor Els en Gerrit een nieuwe levensfase. Ze krijgen in totaal zeven kleinzoons en reizen geregeld naar Canada en Amerika ‒ een uiting van hun hechte onderlinge familiebanden. Thuis op het eiland wordt Els bekend om haar bakkunsten: appeltaart, boterkoek en zandtaartjes. Ook is zij, samen met Gerrit, actief als vrijwilliger bij zowel het zwembad als kinderboerderij Witte Winde.

In 2011 verhuizen ze naar de ds. Hasperstraat. Met groot doorzettingsvermogen en met behulp van enkele intensieve kuren en familie en vrienden overwint Els in 2013 de ziekte non-hodgkin. Na haar herstel onderneemt ze met Gerrit opnieuw een reis naar Amerika. Na afloop van een kerkdienst wordt ze aangereden en raakt zwaargewond, maar terug op het eiland herstelt ze wonderbaarlijk snel. Vrij kort daarna wordt Gerrit ernstig ziek en overlijdt na een kort ziekbed.

Els staat er nu alleen voor, dat valt zwaar. Ze is echter niet een vrouw die zich terugtrekt in haar eigen leed, integendeel. Ze gaat er geregeld op uit, bezoekt haar vertrouwde adresjes, blijft actief betrokken bij het zwembad en de kinderboerderij en drinkt wekelijks koffie met leeftijdgenoten en ouderen. Ook ontdekt ze de elektrische fiets en legt daarmee dagelijks vele kilometers af. Het leven straalt haar opnieuw tegemoet. Ze onderneemt reizen met haar vriendin Annie Tulner en maakt een rondreis door Noorwegen. Een cruise naar het Middellandse Zeegebied staat voor april op de planning.

Op maandagavond 26 maart overlijdt Els geheel onverwachts op 79-jarige leeftijd. Op 31 maart hebben de herdenkingsdienst en de begrafenis plaats.

Met dank aan broer Gerard Hogenbirk en dochter Reinharda Vlasmavoor informatie en foto’s, en bovendien het mogen gebruiken van informatie uit toespraken tijdens de herdenkingsdienst.

 

Gemeentelijke Begraafplaats Schiermonnikoog

De website is voor u gemaakt met behulp van vrijwilligers en mede tot stand gekomen dankzij een subsidie van de provincie Fryslân