Laura Hendrika de Vries

Laura van Bon

Laura is voor de oorlog in Rotterdam geboren. Ze heeft bewust de bombardementen en het wegvoeren van haar Joodse vriendinnetje meegemaakt. Laura haar moeder is door ziekte overleden in oktober 1943. Ze werd naar haar tante in Zaandam gebracht en verbleef er t/m jan 1946.

In het gezin Mars, met 3 kinderen voelde ze zich thuis ondanks dat het een somberetijd was. Het was oorlog en er was gebrek aan van alles. In 1946 hertrouwde haar vader. Hij was destijds bij de politie in Haarlem en woonde in Heemstede. Ze kwam in Heemstede op een z.g. opleidingsschool.

Tijdens een vakantie op Ameland in 1947 gaf haar stiefmoeder te kennen wel een hotel te willen runnen, en zo nam het gezin de Vries in 1948 pension van Elzinga (huidige Toxbar) over en vertrok in juni naar Schiermonnikoog. Laura kwam in de 6eklas van de Openbare School aan de Nieuwestreek. Ze leerde er allerlei nieuwe spelletjes zoals blikspuit, tipelen en kaatsballen. Spelletjes, die ze vanaf de wal niet kende. Ook konden de kinderen uit de zesde klas allemaal zwemmen. Dat hadden ze in de slenken geleerd.

Laura volgde daarna de MULO op het eiland. Ze moest naast school vaak helpen in het hotel, wat niet altijd fijn was. Achter het hotel was “een barak” gebouwd, waar in de weekenden muziek was en gedanst kon worden. Enkele ouderen zullen zich de pianist Hans Schouten nog wel herinneren. Wanneer de stemming er goed in zat zong iedereen met piano begeleiding uit volle borst:” Das habe ich bei De Vries gelernd.” Hier leerde ze ook haar man Bennie kennen.

Na de MULO heeft Laura eerst een jaar in hotel de Wereld in Deventer gewerkt en daarna als PTT-telefoniste in Rotterdam. Bennie bleef volharden in de liefde voor Laura  en in 1955 zijn ze getrouwd.

Laura ging met Bennie meevaren, tot ze ontdekte zwanger te zijn. Vanuit Singaporevertrok ze alleen per mailboot naar Amsterdam. Het eiland was vanwege de ijsgang geïsoleerden via Leeuwarden kwam ze met een vliegtuigje aan op Schiermonnikoog. Gelukkig kwam het schip van Bennie in het dok, zodat hij bij de geboorte van hun dochter Rimada kon zijn. Ze woonden toen in het halve huis aan Langestreek 18. Later verhuisden ze naar de Voorstreek.

Al snel kreeg Laura in de gaten, dat Rimada slechthorend was. Om Rimada goed tekunnen begeleiden werd  een speciale school geadviseerd. Dit werd de Tine Marcusschool in Groningen. Het gezin, inmiddels uitgebreid met een zoonen een dochter verhuisde in 1961 naar een flat in Groningen, waar ze ongeveer 20 jaar hebben gewoond.

Nadat de kinderen (2 meisjes en 2 jongens) bijna de deur uit waren, zijn Laura en Bennie in 1980 terug gegaan naar Schiermonnikoog, naar de Reddingsweg. Op Schiermonnikoog konden ze weer samen genieten van de ruimte en het water. Met het bootje een drashcombe“ De Noorman” en een gevulde picknickmand via de slenken de kwelders op of naar Engelsmanplaat. Laura zou nog wel eens naar Engelsmanplaat willen om te vissen, oesters en mosselen te zoeken en te genieten van de ruimte en stilte daar.

Naast de mantelzorg voor Bennie besteed ze haar schaarse vrije tijd nu aan de tuin, maar een dagje winkelen aan de wal staat ook op het verlanglijstje. En ondanks de vele reizen op de wilde vaart met Bennie zou ze toch nog wel eens een mooie reis naar b.v. Afrika, naar haar schoolvriendin Anneke Fenenga en familie willen maken.

Op het eiland heeft ze warme herinneringen aan de optochten tijdens Koninginnedag, aan Kallemooi en aan Klozum. Hoewel Laura zelf maar 1 á 2 keer heeft meegedaan aan Klozum gingen ze vaak kijken, eerst bij burgemeester Boekhoven, later bij Cor en Vola de Boer, en nog later bij fam. Henk Visser aan de Langestreek. Maar de ouderen werden nogal eens bij de laatste door de jongere Klozums vergeten. Ook haar kleinkinderen deden  mee aan de Koninginnedag. Foto’s herinneren hen aan die leuke onvergetelijke tijd.

Ondanks het verdwijnen van de optocht tijdens Koningsdag en de strenge maatregelen tijdens Kallemooi, vindt Laura de traditionele feesten belangrijk voor het eiland.

Mocht Laura € 500,- winnen, dan zou ze dit schenken aan de school voor slechthorenden (in Haren tegenwoordig), want deze school vindt ze erg belangrijk.