Harmanna (Mannie) van Egmond

Harmanna (Mannie) Hogervorst-Van Egmond (1939-2020)
Het eiland is voor haar thuiskomen

Mannies ouders zijn Daniël van Egmond en Harmanna Tak. Ze wonen in Groningen; hij is pedel[1] bij de RUG en werkt daar tot aan zijn pensionering in 1979. Ze krijgen vijf kinderen: eerst vier meisjes, van wie Mannie de jongste is, en een zoon.

Het favoriete eiland van de familie Haar grootouders Abraham en Pieternella van den Brander ontdekken al vroeg Schiermonnikoog. Het eiland wordt de vakantiebestemming van de familie. Mannies ouders laten in 1935 een zomerhuis bouwen aan het Karrepad en noemen het Laagduin.[2] Haar grootouders volgen dit voorbeeld; zij laten in 1936 hun zomerhuis Kijk Duin bouwen, met een flink stuk moestuin erbij.

Mannie geeft les in tekenen en stofversiering Mannie wordt geboren op 5 februari 1939 en gaat meteen die eerste zomer al mee naar het eiland. Tijdens de oorlogsjaren wordt het moeilijk om met het gezin naar Schiermonnikoog te gaan; alleen kinderen tot en met 15 jaar oud mogen nog naar het eiland reizen. Tijdens de zomervakanties gaat Mannie met een zus logeren bij haar grootouders, die toen in Weideblik, aan de Middenstreek woonden.

Na de lagere school en de mulo gaat ze naar de Industrie- en Nijverheidsschool, leert ze voor de akte Nd, tekenen en stofversieren, en geeft ze vervolgens les aan nijverheidsscholen in Woerden en omgeving.

Een blijvende ontmoeting in de bergen Tijdens een groepsreis naar Oostenrijk ontmoet ze Kees Hogervorst. Het blijft niet bij deze ontmoeting, ze krijgen verkering. In 1965 neemt Mannie Kees mee naar haar geliefde eiland. Tijdens een flinke onweersbui slaat bij hen de vonk definitief over. Ze trouwen op 23 september 1967 en wonen in Woerden, daarna in Gouda.

Kees Hogervorst, leraar wis -en natuurkunde in Gouda en Delfzijl
Na de lagere school volgt Kees technisch onderwijs, met als specialisatie schilderen. Hij wordt opgeleid tot volleerd decorateur. Ondertussen studeert hij wis- en natuurkunde, gaat hij werken op het Waterlooplaboratorium te Delft, behaalt hij zijn akte wis- en natuurkunde en het pedagogisch getuigschrift, en gaat hij lesgeven aan een lagere technische school te Gouda. Kees haalt ook nog zijn akte scheikunde.

Mannie specialiseert zich in naaldvakken, kantklossen, frivolité en hardanger Mannie en Kees krijgen twee kinderen, Juliette en Henno. Mannie stopt met lesgeven. Na acht jaar lesgeven in Gouda verhuist het gezin naar Delfzijl en wordt Kees leraar aan een gecombineerde lagere beroepsonderwijsinrichting. Mannie geeft drie tot vier ochtenden in de week les aan huis in naaldvakken, kantklossen, frivolité en hardanger. Ze wordt lid van de Spin- en Weefkring in de Eemsmond en van de Landelijke Organisatie Kantklossen. Na zeventien jaar lesgeven in Delfzijl wordt Kees, als gevolg van gehoorschade, afgekeurd.

Een eigen huis aan het Karrepad In 1970 kopen Kees en Mannie van haar ouders grond aan het Karrepad. Ze bouwen er een zomerhuis, De Ruimte, en zijn er bijna alle schoolvakanties te vinden. Eind jaren negentig besluiten Kees en Mannie hun huis te verbouwen en zich op het eiland te vestigen. In de loop van 2001 vindt de verhuizing naar hun geliefde eiland plaats.

Voor Mannie is het eiland thuiskomen Mannie voelt zich thuiskomen en ook Kees vindt weldra op het eiland zijn draai. Eenmaal op het eiland is Mannie even actief en ondernemend als daarvoor. Met haar kunstwerkjes staat ze onder andere op zomerse strúnmarkten en de jaarlijkse kerstmarkt.
Maatschappelijk is ze ook actief: ze zingt in Ús Ferdyvendaasje en zorgt als invalster voor de muzikale begeleiding. Ook neemt ze actief deel aan de gymnastiek- en wandelgroep en zet ze zich in als mantelzorgster. In de winter gaan Mannie en Kees enkele weken voor de wintersport naar Oostenrijk; ’s zomers maken ze lange fietstochten door hun favoriete streken van Europa.

Zij blijft opgewekt en doet zo veel mogelijk wat ze anders ook doet In 2017 vieren Mannie en Kees hun vijftigjarig huwelijksfeest. Ook dat jaar maken ze traditiegetrouw een lange fietstocht door nabijgelegen landen. Tijdens deze tocht voelt Mannie zich vermoeider dan anders. Via de huisarts krijgt ze een verwijzing naar de Sionsberg voor nader onderzoek. Endeldarmkanker wordt geconstateerd.

Een periode van drie jaar volgt met wisselende uitkomsten. Alhoewel ze perioden kent waarin ze tot niets in staat is, klaagt ze niet. Ze blijft opgewekt en denkt meer aan anderen dan aan zichzelf. Ze blijft de dingen doen die ze anders ook zou doen. Maakt met Kees wandelingen, wel korter dan anders, en staat met haar kunstwaren ook nog op de kerstmarkt van 2019.
In de loop van het nieuwe jaar gaat haar gezondheid achteruit. Ze beseft dat haar einde nadert en op 27 juni 2020 gaat ze in de volle overtuiging het Licht tegemoet. Ze is dan 81 jaar. Na de herdenkingsdienst in kleine kring volgt op 2 juli op het dorpskerkhof de teraardebestelling, bij haar grootouders en zus Janny.

[1] Met als eindrang referendaris.
[2] Na de oorlog heet dit huis De Brem.