Bote Sijtsma

Een pilsje na een optreden met zijn shantykoor

Bote Sijtsma (1928-2012) Bron: Jaarboek van een eiland 2012
Een buitenmens en eilander in hart en nieren

In de Almanak (nu Jaarboek) van 2006 verscheen al eerder een verhaal over het leven van Bote Sijtsma. Wat hieronder is geschreven heeft betrekking op de jaren vanaf 2006 tot aan zijn dood in 2012. Johan en Tineke Snijdood hadden bijna dagelijks contact met Bote. De redactie heeft hen daarom gevraagd om dit aanvullende artikel te schrijven.

Na het overlijden van Bote’s jongste zoon Reinder in 1996 en zijn vrouw Eb in 1999 is het bruisende leven uit het huis aan de Van Starkenborgstraat weggevloeid. Zijn oudste zoon Daniël heeft in Harlingen een goed bedrijf in scheepsbenodigdheden opgebouwd en bezoekt zijn vader geregeld. De jaren gaan tellen voor Bote en hij is meer en meer aan huis gekluisterd.

Gelukkig krijgt hij veel bezoek van eilanders, familie, oud-kapiteins en oud-collega's van de wal. Zo nu en dan maakt hij met Yde Talsma een autoritje naar de Balg of een rondje over het eiland. Dat vindt hij geweldig en daar praat hij dagen over.

Bote is altijd goed op de hoogte gebleven van het wel en wee in het dorp. Het was een plezier om naar zijn verhalen te luisteren over vroeger, over de oorlog en over zijn werk op zee, zoals het baggeren in Nigeria op de Bonny River en het uitbaggeren van het Suez-kanaal.

De meeste praatjes gaan echter over het weer. Hij keek vanuit zijn stoel naar buiten en zei dan “Johan, we krijgen vanmiddag regen.” Dan zei ik: “Mijn elektronisch weerstation zegt van niet.” Nou, dan kon je de was maar beter binnen halen, want meestal kreeg hij gelijk.

Hij geniet de laatste jaren van de kleine dingen om hem heen. De koolmeesjes in het vogelhuisje en de mussen in de heg. Van de kinderen die elke morgen langs zijn raam naar school fietsten en naar hem zwaaien. Met de verrekijker in de aanslag kan hij vanuit zijn stoel bij het raam de bouw van de nieuwe woonwijk nauwlettend volgen.

Soms spreken we met hem over dat hij misschien naar de wal moet als het thuis niet langer zou lukken. Gelukkig kan dit met de hulp van enkele buren gemakkelijk worden voorkomen. Daarvoor is Bote dan ook erg dankbaar.

De robuuste zeeman van vroeger is door de jaren heen veranderd in een fijne man met een gouden hart en een luisterend oor. Op 19 augustus 2012 overlijdt hij toch nog onverwachts, thuis in zijn vertrouwde omgeving, en wat wij ook heel belangrijk vonden: op zijn eiland.

Zijn zoon Daniël maakte voor de rouwkaart onderstaand gedicht:

Zijn schip heeft de haven verlaten

de lichten zijn gedoofd,

navigeren op de hemel

met een rotsvast vertrouwen op zijn geloof.

Dit wordt zijn laatste reis,

op weg naar zijn lieve vrouw en zoon in het hemels paradijs.